Montpellier Danse repuxo a semana pasada o mítico monumento Einstein na praia (1976), un enorme artefacto escénico dirixido por Bob Wilson, musicado por Philip Glass e coreografiado por Lucinda Childs, que uniu irremediablemente a danza, o teatro, a ópera, o concerto e a performance, constituíndo un fito na escena do fin de século.
Bob Wilson nado en Waco (Texas) foi alumno de Martha Graham e comezou dirixindo accións. Fascinado pola autonomía do movemento respecto da música, empregou un tempo "ralentizado" no seu montaxe Deafman Glance (1971) que converteu nunha característica marca orixinal. Para Einstein na praia elexiu unha linguaxe dinámica que non reflicte o pensamento, nin é lóxica. O seu proceso creativo caracterizouse pola autonomía entre os elementos: a luz, a música, o movemento e a escenografía constrúen diferentes partituras entre as que se producen interaccións casuais. A peza é hoxe un símbolo representativo da revolucionaria arte americana dos setenta que tivo un fortísimo impacto nas posteriores xeracións.
