A
velocidade das cousas é unha singular proposta na que
atopamos danza, moita danza debedora dunha ampla traxectoria vital e
profesional. Mónica García escolle un rectángulo iluminado para amosarnos o
pensamento espido do corpo que reflexa a
circulación precisa das decisións.
A peza comeza cun movemento lento,
descontinuo, ascendente; un movemento xerador de sons en contacto cunha placa
sonorizada. Esa evolución sonora conecta coa experiencia amorosa que nos eleva
á máxima intensidade sensible. Ese estado amplificado onde accionamos os lindes
da experiencia e construímos un discurso propio; é aí onde Mónica García expón a
sentimentalidade imposta na vivencia do amor.
En
“Fragmentos dun discurso amoroso” - di a
bailarina - Barthes fala sobre o lugar
que ocupa a sentimentalidade na modernidade, atribuíndolle a “obscenidade do
amor” e como o suxeito amoroso asume esa sentimentalidade e o lugar onde o sitúa.
Mónica García cuestiona esa sentimentalidade,
enuncia o conflito empregando a escena como dispositivo de confesión. A
construción do corpo amado, a creación activa que nos afecta, que nos violenta
e nos impulsa a repetición aditiva do pensamento, visibilízase na escena acompañada
por cortes musicais diferenciados.
O corpo deitado sobre a luz cenital reinicia ó
pensamento, e outra vez ábrese lentamente ás posturas repetidas. O espazo muda
radicalmente e, mentres escoitamos unha canción, soben o escenario os técnicos
levando un novo vestiario, desencintando as pranchas, baixando os contras e
accionando a máquina de fume. Finaliza a música e, outra vez sobre o mesmo
rectángulo , a intérprete enmarcada pola luz e o fume, quebra a intimidade construíndo
posicións cargadas pola forza do estereotipo.
Mónica García inicia a construción dunha
plataforma, sube, repite as posturas do prototipo imposto polo amor ata que lle
é imposible gardar o equilibrio e cae. Intenta refacer a torre, subir unha e
outra vez, opoñendo resistencia ó fracaso. Ó fin xurde o sorriso como parte da
confesión, a aceptación do desengano acompañada dunha mirada cómplice sobre o
espectador na que a intérprete mostra o seu proceso vital sen efectismos e
dende o corpo.
A verdade do movemento, no que captamos outros
extractos do ser, concéntrase nun intre final - no que escoitamos o verso: A vida é soño - que nos conecta coas diferentes capas do real.
A calidade, a intelixencia e a madureza da
proposta de Mónica García amósanos unha investigación do movemento baseada nos espazos dispoñibles e nas traxectorias irreversibles do pensamento
veloz e interno das cousas.
